Huling Paalam

Ilang sandali na lang ako'y mamamatay na. At paano ko alam? Dahil ako ay nahatulan na ng mga Kastilang sinasabing ako daw ay kaaway nila. Masama bang maghangad ng maganda para sa bayan? Kung tutuusin ay hindi ako kagaya ng iba tulad ni Andres Bonifacio na ang paraan upang makamit ang kalayaan ay madugong rebolusyon. Wala akong bolo, at mas lalong wala akong baril. Ang tanging sandata ko lamang ay pira-pirasong papel at panulat, ngunit bakit nabibilang ko na aking huling mga hininga? Nais ko lamang mapabuti ang Pilipinas, na tayo ay maging isang probinsya ng Espanya at mabigyan ng parehong mga karapatan at hindi tratuhin na parang ipis sa kalye lamang. Dahil ba tayo ay kayumanggi, maliit, at hindi sing tangos ng ilong ay tayo ay kaapi-api na? Sabi nga ni Levinas "the Other is the sole being that we wish to kill." Ngunit dahil kailan man ay hinding hindi mo lubusang makikilala ang iba, matatakasan ka niya. Gustuhin mo mang makilala siya ay di mo ito magagawa dahil ang alam mo tungkol sa kanya ay hindi na sa kanya kung hindi sa iyo na. Ang iba ay hindi bahagi ng iyong oras, hindi mo kailan man siya makakasama. Sabi ni Levinas na ang tamang pagtingin sa iba ay tingnan siya hindi bilang isang "horizon," dahil ang horizon ay nag-iisa lang, ito ay isang hangganan. Ang katangian ng iba ay lumalampas pa sa horizon, ito ay hindi nating nakikita; at sa ganitong paraan ng pagtingin sa kanya, doon natin nirerespeto ang kanyang pagkatao. Maaring dayuhan pa sa kaisipan ng mga Kastila ang pilosopiya ni Levinas dahil nag-aasal sila na parang Hitler na pinapatay ang lahat ng na-iiba sa kaniya dahil sa hindi pagkakaintindi na na-iiba ang iba sa kanya.

Sa ganitong respeto, nais kong ibigkas ang huli kong salita: "Hindi ako mamamatay." Hindi ako mamamatay dahil ako ay ang iba at sa ganitong paraaan palagi, palagi kong matatakasan ang mga Kastila.

Huwag Diyan, May Kiliti Ako Diyan….

May mga balita na hindi ako karapat dapat na maging Bayani. Hindi raw kasi ako lumaban ng literal para sa aking bayan. Kasama na rito ang pag kwekwestyon sa aking pagka-lalake. Maraming kumakalat na may mga love letters ako kung kani-kanino, tulad nalamang kay Ferdinand Blumentritt. Makikita rin naman sa Trilogy ng aking mga blog (Alpha Sigma G?, Marka ng Tunay na Bayani..., Huwag Diyan, May Kiliti Ako Diyan...) ang istorya na aking buhay at ang nature ng aking pagka-lalake. Ang masasabi ko lang, “The pen is mightier than the sword,” ito ang aking motto. Ayaw ko ng gera, “Make Love Not War” eka nga. Kaya naman idinaan ko ang aking pakikilaban sa pagsusulat ng mga libro.

Dahil mag-tatapos na ang yugto na aking buhay sa blogspot na ito, ninanais ko lamang malaman ng buong Pilipinas na ako ay isang tunay na Bayani. Bayani na nag mamahal ng kanyang lupang sinilangan. Kung bibigyan man ako uli ng pagkakataon, mag susulat pa ako ng mas maraming libro para sa aking bayan. At para sa aking huling paalam, sa aking mga taga-hanga at sa mga nag nanais rin maging bayani, ang masasabi ko lang ay hindi lahat naidadaan sa marahas na labanan. Minsan kinakailangan din na maganda ang kalalabasan ng iyong kasaysayan. Kaya naman hindi ko na inilantad ang tunay na pangyayari ng buhay ko sa librong nag ngangalang “Huwag Diyan, May Kiliti ako diyan!” Dahil magaling akong makata, hayaan na lamang natin na ganito. Ako si Crisostomo Ibarra, Bayani ako, Maganda ang katawan ko, Lalake Ako!

National Hero? Not my plan...

Yes, I have to admit the fact that I planned for my glorious death, I knew about my death and wrote Mi Ultimo Adios, but not the title of national hero. I just wanted to be remembered as someone who loved the country, wanted the nation to grow. Well, I am not saying that I hate the fact that I gained this title of national hero, but it just makes me to think about what I have done in the past. If I were actually expecting myself to be someone that important, I should have behaved better, with less temper, working with different people for the nation. Different people, I mean here, is the people who are not illustrado or principalia, like Bonifacio, maybe. I could have tried to stay committed to only one girl, instead of my worldwide girlfriends. I just enjoyed my life too much to be a national here, who should be more of self-denial and sacrificing totally for the country. But again, even knowing all of my weaknesses, people still thought of me as their national here. This is just so great.

The reason why I wrote the Mi Ultimo Adios is that I wanted to be remembered as someone who really cared for the country, in order to compensate my being not as passionate as Bonifacio in physical sense. Through this, along with my other writings, I wanted my descendents to remember me as learned someone from their trace who loved the nation, and part of his life was really the efforts to make things better, especially through education. Nothing more than that. I just wanted my name to be remembered after my beautiful death which I have been practicing and planning. For such reason, I really thank people for that title. With this, my dream of being remembered as a lover of the country is made, and much more are actually gained. People put me in their coins, and they would study my writings in their schools, they would build up the museum for me, and many more. I should have taken better photo so that they could have used my better look, than what they are actually using for the coin. But that's fine, I just am very happy with their love for me. Although I wanted the glorious death for myself, the patriotic historians see me as the Philippines who did not want to kneel down before the Spain, and that's so cool! Thank you Philippines, I feel achieved with your recognition. Thank you so much! :)

(Tae Kyung Kim "Julia")

Laban Katipunan! LABAN!!!

Iyan ang karaniwang isinisigaw ng mga kasapi ng KKK kapag nakikipaglaban. Natuto akong lumaban dahil sa grupong ito. Syempre, hindi lang naman sa pagsusulat ko gustong maipagtanggol ang aking minamahal na bansa. Lalaban din ako.

 

Naalala ko, dati, kung anu-ano ang ginawa kong preparasyon para sa unang laban namin. Nag ehersisyo ako ng bonggang bongga sa pamamagitan ng pagakyat sa puno ng niyog at pagtakbo ng 10 kilometro bawat araw. Inihanda ko rin ang mga kagamitang kakailanganin ko sa laban. Nandyan ang aking sword, shield, helmet, at knight armor costume.

 

Ngunit nadismaya ako dahil sa araw ng unang paglalaban, pinagtawanan ako ng aking mga kasamahan. Paano, ang duwag ko raw kasi. At yung iba, niloko pa akong bakla. Eh malay ko bang hindi naman pala kailangang todo costume sa laban. Nalungkot tuloy ako. Sinabihan ako nina Bonifacio at Arellano na magbihis at ang tanging weapon na kailangan lang daw ay ang sword o axe.

 

Hindi pa rin tumigil ang aking mga kamiyembro sa pang-iinis sa akin kung kaya't sumama ang loob ko. Naapektuhan ako masyado (sorry, madrama akong tao) kaya lahat ng mga nakalaban kong guwardya, nasindak. Inisip ko kasi, sila ang mga kaibigan kong nantutukso sa akin ng bakla/duwag. Hindi ko inakalang ganoon ang mangyayari. Manghang-mangha ako sa sarili ko. Napakagaling ko pala! Napagtanto ko na mas magaling ako kapag inis, kasi may paghuhugutan ng galit.

 

Matapos ang laban, lumapit ang mga kamiyembro ko at pinuri nila ang aking galing. Kahit na medyo inis pa rin ako sa kanila, hinayaan ko nalang at tinanggap ang kanilang mga papuri. Ngunit may sorpresa pala silang inihanda sa akin bilang paghingi ng paumanhin. Aba, nagluto ang mga loko ng paborito kong Adobo! Eh di napakasaya talaga ng araw kong iyon. Hindi lang kami nanalo sa laban. Nagkaayos din kami ng aking mga kaibigan, at nakakain pa ako ng all-time favorite kong mhmmmm.. Adobo!!!

KKK: Karanasan Ko sa Katipunan.

Alam mo naman kung gaano ko kamahal ang baying ito, kaya naman gagawin ko ang lahat ng aking makakaya upang maipagtanggol ko ito mula sa kanyang mga mananakop. Isang paraan para magawa ko ito ay ang pagsulat ng mga nobela… mahahabang nobela. Diba ang gaganda nila? Ngunit, Kailangan Kong Kumilos (KKK). Sa tingin ko, kailangan ko din makisama sa aking mga kababayan sa pamamagitan ng pagsali sa KKK, ang grupo nila Andres Bonifacio. Sa pagsali ko dito hindi lamang ako makikibahagi sa isang bagay na makakatulong sa aking bayan upang makamit ang kalayaan, ngunit maipapakita ko rin ang galing ko sa pakikidigma. (Kalakasan) Maliit nga ako ngunit ang lakas ko ay walang katulad. Tiyak na bibilib silang lahat sa akin. Ang laki din kaya ng katawa ko, di lang halata. Ito na talaga ang pagkakataon ko.

Sa unang araw ng aking pagsali sa samahang ito. kinailangan kong makisama sa pamamagitan ng ‘blood compact’. (Kinabahan) Hindi ko ito inasahan kaya naman muntik na akong himatayin –(hindi nila alam na sa loob ng malaki kong pangangatawan, ako pala ay may pusong Maria Clara). Nahilo lamang ako. Buti nalang dahit nakakahiya talaga kung sakaling himatayin ako doon. (Kakahiya)

-Paola Balmaceda

Kung hei fat choi ka rin!

HAY NAKO DIARY,

Akala ko pa naman na makakatulog ako ng mahimbing ngayong gabi, kaso nawala sa isip ko na Chinese New year nga pala nagyon! Hate na hate ko talaga ang Chinese new year. Parehong ikinaiinis at ikinatutuwa ko ang pagdiriwang nito. Ang lubos na ikinatutuwa ko rito ay may rason nanaman kaming mag celebrate nina Marcelo H. del Pilar, Juan Luna at ang buong tropa. Oh yes! Party time! May rason nanaman kaming magpakuha ng litrato at uminom hanggang malasing. Ang ikinaiinis ko ng sukdulan naman dito ay napaka INGAY talaga sa labas na hindi ko man lang marning ang sarili kong mag-isip! Ang hindi ko lang talaga maintindihan ay kung bakit hindi nalang nila isabay ang New Year nila sa regular na New Year nating lahat sa Enero 1. Masyado silang pa-importante eh! Akala mo naman kung sino silang mga instik! Edi dun sila sa China magdiwang! Bansa nila yun eh… bakit dito pa sa Pilipinas na hindi naman nila ito bansang sarili. Ah basta nakakabad trip sila! O siya sige diary hanggang sa muli…

Xoxo,
Pepe

I think I just had a date with an aswang

Dear diary,

I am currently very confused.

Earlier today I dropped by the butcher to pick up some pork, so I can cook my favorite adobo. As I walked into the store, I was very surprised to see this lovely young lady at the counter instead of the usual burly guy that takes my order. Surprised, I asked if she was new.

"Yes, I just moved in from Siqijor", she replied.

She was beautiful. Long hair, delicate features, quiet, shy, demure.

I couldn't resist. After purchasing the pork, I stopped and invited her to dinner and a movie. I offered to make us dinner, and have an evening picnic in a nearby park. Twilight had just come out recently, and she suggested that we watch that.

I spent my late afternoon preparing the adobo. I must admit I was nervous. I got dressed and picked her up at around 8pm in the evening. The residence I picked her up from was small and quite secluded. The first thing I noticed when I saw her then was that her eyes were heavily bloodshot. Being an eye doctor, I immediate offered to take a closer look, but she smiled and waved it away, explaining that it was "just an allergy".

I couldn't help but continue to notice it for the rest of the evening, however. Another curious oddity was the pet owl I glimpsed from the doorstep, which made loud screeching noises.

We arrived at the park, had our dinner. It was a full moon, and the evening seemed perfectly romantic. She was quiet for most of the evening, but I figured it was just because she was shy. Eventually, she excused herself to the bathroom for a moment and disappeared into a shroud of trees.

I got up and followed, to tell her that the bathrooms were in the other direction. That portion of the park was dark and I was afraid she would get lost. As I approached the trees, I heard a loud rustling sound and I decided to approach with caution.

Oh my god. I did not expect to see what I saw next. There she was, beautiful as ever, but slowly her form shifted-- wings erupted from her back and her body splits itself into two. It was monstrous. Banshee-like. Her hair, so sleek and silky earlier, flies out from her scalp in all directions.

Her eyes lock with mine.

I run. Fast. Hard. In no particular direction, just to get away from there. Never mind my picnic basket, lawn towel and the wonderful leftover adobo I was hoping to eat as tomorrow's breakfast. It was difficult to leave it all behind, but I had no choice.

The loud flapping sound of her wings pursued me for about a mile as I ran home. I realized I had a bag of salt (conveniently) in my pocket, so I took it out, opened it, and tried to throw the crystals at her as I fled. I guess I must have hit her at some point, because there was a screech of irritated rage and she stopped pursuing me. The acrid scent of burning flesh wafted in with the breeze.

Moral of my story: Never pick a girl up from a butcher shop. That was a nightmare of a date. Also- always carry a bag of salt in your pocket. That stuff is useful!

-Pepe

(Kristine Tilos)