ang aking munting bahay.

Naalala ko noong ako ay lumalaki mahilig kaming maglaro ng aking mga kapatid, lalo na ng mga kapatid kong lalaki at ang aming mga kapitbahay. Mahilig talaga ako maglaro noon. Kaya nga madalas akong mapagalitan kapag kakain na at nasa labas pa ako ng bahay at naglalaro. Dahil dito napagisip-isip ko na humanap ng tagong lugar kung saan pwede ko itago ang aking mga laruan at kung saan pwede ko pag-laruan na hindi ako madaling makita.

Noong ako ay 12 taong gulang gumawa ako, sa tulong ng aking mga kalaro mas nakatatanda sa akin ng kaunti, ng maliit na bahay sa ibabaw ng punong manga o “tree house” kung tyawagin, sa tapat ng aming bahay. Ito ay gawa sa pinagdikit-dikit na makakapal na kahoy. May lubid ito sa may pintuan upang makaakyat ako sa ituktok ng puno kung saan nakatayo ang bahay. May isa lamang na maliit na bintana upang makita ko kung ano ang nangyayari sa ibaba at upang pumasok ang hangin.

Naging matagumpay ang plano ko! Hindi ako nakikita agad kapag ako ay naroon, nakakapaglaro pa ako ng husto. Isa pa sa mga bagay na gustung-gusto ko sa “tree house” na iyon ay dahil ramdam ko ang pagiging mataas ko sa mga tao. Maliit lang kase ako kaya naman tuwing nasa “tree house”, sinusulit ko na ang pag-kakataon na ako ay mataas sa kanilang lahat. Ang saya-saya talaga. Mas gusto ko talaga nananatili sa bahay na ginawa ko noon. Para sa akin, noong panahong iyon, nakatira ako sa “dream house” ko.

|Paola Balmaceda|